‘We hebben helaas geen glazen bol’. Op de afdeling in het ziekenhuis was alles aanwezig. Lieve en kundige zorgmedewerkers. Kennis over ziektebeelden en het menselijk lichaam in allerlei exotische termen. Apparatuur waarmee je tóch een beetje het idee had dat je overzicht en controle had als ouder. Er waren lotgenoten, mensen in een soortgelijk schuitje, wel allemaal met hun eigen rugzakje.
Maar een glazen bol waarmee je een paar weken, of maanden, vooruit kon kijken… die hadden ze niet.
Toen wij in 2015 met onze oudste zoon bijna 16 weken in twee ziekenhuizen verbleven kwam hij best vaak langs, de opmerking over de glazen bol. ‘Daar is hij weer’ dacht ik dan ‘die stomme glazen bol.’ Je reageert van binnen eigenlijk met frustratie op zo’n opmerking, maar wat had je hem eigenlijk graag gehad. Of juist toch niet? Want wat als het toekomstbeeld helemaal niet is zoals jij misschien voor ogen had of hebt.
Of je nu ouder bent van een kindje met een moeilijke start of naaste van iemand die extra zorg en hulp nodig heeft door een psychische of lichamelijke ziekte. Je wilt eigenlijk gewoon horen dat het allemaal goed komt, dat je straks net als alle anderen op kunt gaan in het leven zoals iedereen leeft. Maar dan wél met de kennis en ervaring die jij nu bezit.
Je automatische piloot: vriend of vijand
Wanneer je in zo’n moeilijke situatie zit, wordt er een heel groot beroep gedaan op je (psychologische) flexibiliteit. Ons brein is er zo op gemaakt dat het in stressvolle situaties allerlei handige functies heeft die ingeschakeld worden:
‘De automatische piloot’ en ‘Vechten, vluchten en bevriezen’.
Superhandig dat hoofd van ons; toch?
Wanneer het dan even wat ‘rustiger’ is komt er in datzelfde hoofd ook heel veel ruimte voor de vragen:
- Wie ben ik eigenlijk, waar hoor ik thuis?
- Wat is er allemaal gebeurd?
- Waarom overkomt mij dit?
- Hoe ziet mijn toekomst er uit?
- Komt dit door mij?
- Wat als...
Je gedachten vliegen alle kanten op, je ‘staat altijd aan’ en komt moeilijk tot rust. Je denkt weer even aan die glazen bol opmerking… Maar eigenlijk zoek je gewoon steun, een luisterend oor, richting, inzicht, hoop.
Een glazen bol heb ik helaas ook niet voor jou...
Wel een paar fijne tips waarmee je een beetje rust en overzicht voor jezelf kunt creëren:
- Schrijf iedere avond voor je gaat slapen drie dingen waarvoor je dankbaar bent.
- Merk je op dat je maar wat aan het doen bent, op de automatische piloot? Neem een korte adempauze, bijvoorbeeld met de mindfulness oefening drie minuten ademruimte.
- Vraag én accepteer hulp, maar let op: onderzoek of de aangeboden hulp jou op dat moment echt iets op kan leveren. Soms levert aangeboden hulp op het verkeerde moment juist meer stress of geregel op.
- Verzamel mensen om je heen die jou begrijpen, die zonder oordeel kunnen luisteren. Vaak is dat al meer dan genoeg.
Wil je graag begeleiding in het (terug)vinden van jezelf? Kijk eens bij mijn aanbod, past een individueel traject bij jou of vind je een coaching traject in een klein groepje fijner?
“Ik coach volwassenen en gezinnen naar veerkracht en balans. Het leven brengt ons vaak grote uitdagingen, en soms verliezen we onszelf daarin. Maar ik geloof dat iedereen een innerlijke kracht heeft om te groeien en te herstellen. Als jouw coach bied ik een luisterend oor en begrip, maar vooral gaan we samen bouwen aan een mindset die jou ondersteunt. Naast ‘zorgen voor anderen’ is er ook ruimte voor wie jij écht bent. Of je nu veel verlies hebt meegemaakt of veel naasten hebt die een beroep op je doen, ik help je op weg naar een gebalanceerd en veerkrachtig leven”