De metafoor van de onvruchtbare grond
Over negatieve (familie) overtuigingen die persoonlijke groei in de weg kunnen zitten.
De eeuwige student werd Marieke ook wel genoemd, ’Ik weet niet wat ik wil’ was haar lijfspreuk. Of had ze te veel interesses? Het enige feit was dat al haar mede studenten en vriendinnen inmiddels hun leven goed op de rit hadden terwijl Marieke nog steeds op een paar vierkante meter studentenkamer zat. Er moest iets gebeuren, maar wat? Op een dag ontving Marieke een envelop, handgeschreven. ‘Ouderwets’ lachte Marieke en ze gooide de envelop op de stapel. Ze liep er een paar dagen langs en op een dag dacht ze: laat ik de envelop toch maar eens open maken…
‘Dit is echt vreemd…’ dacht Marieke ‘maar wie weet wat het mij voor mogelijkheden biedt’. Ze belde haar ouders en haar vader zei meteen: ‘O, dát stukje grond… dat ken ik ja. Haha. Nou Marieke, dat is niet veel hoor. Misschien kun je toch beter eindelijk je studie afmaken.’
Bah, dacht Marieke, altijd dat neerbuigende gedoe. Waarom deel ik dit eigenlijk met ze… Marieke belde Wim en maakte een afspraak. Het daaropvolgende weekend ging ze op pad, met de trein was het nog een aardig eind rijden. Wim haalde Marieke op bij het station. Onderweg hadden ze een leuk gesprek, Wim deelde veel over zijn opa. Het was een man met veel interesses. Het stukje grond had hij ooit gekocht van een buurman, maar hij had er eigenlijk nooit echt iets mee gedaan. Hmm, dacht Marieke, herkenbaar…
Ze liepen een landweggetje in en bij het stukje grond aangekomen zei Wim: ‘Nou, dit is het dan Marieke. Voor jou van Opa…’ Marieke keek en in de verte zag ze, achter het metershoge onkruid, een vervallen tuinhuis staan. ‘Nou, wauw, ik weet niet goed wat ik moet zeggen… dank je wel!’. De hele treinreis terug dacht Marieke, wat moet ik hier mee? ‘Zie je nu’ reageerde haar vader, ‘dat zei ik toch!’
Thuisgekomen liet het stuk grond Marieke niet los, er zal toch een reden zijn waarom dit nu op mijn pad komt. Marieke besloot iedere week 1 dag in te plannen om naar het stuk grond te gaan. Laat ik maar beginnen met het juiste tuingereedschap te regelen…
Daar stond Marieke, er was geen stroom dus ze moest met een ouderwetse zeis het hoge onkruid wegslaan. Meter voor meter. Af en toe kwam er eens een verdwaalde fietser of wandelaar langs. Soms kreeg ze een duim, vaker hoorde ze: ‘onbegonnen werk!’, ‘wanneer je aan het einde bent staat het hier vooraan weer een meter hoog’. Af en toe kwam Wim kijken, en in tegenstelling tot Marieke die het eigenlijk niet echt zag opschieten, was Wim steeds blij verrast. Marieke’s moeder vroeg haar regelmatig: ‘Is dat mannenwerk niet te zwaar voor je?’ Het begon Marieke op te vallen dat al die woorden best lang bleven hangen, het negatieve ongevraagde commentaar én de warme, positieve reactie van Wim. Ze realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd wel zo was geweest. ‘Wie ben ik eigenlijk’ dacht ze steeds vaker.
De weken vlogen om en de seizoenen wisselden. Waar Marieke eerst met tegenzin haar vrije dag opofferde merkte ze dat ze er steeds meer zin in kreeg er echt wat van te maken. Na het onkruid volgde het opknappen van het tuinhuisje. Ook hierover kreeg Marieke weer continu ongevraagd advies: ‘tegen de vlakte en een nieuw huisje neerzetten!’ Of: ‘Zo, dat kan het museum in, of niet’. Ook de grond, inmiddels onkruidvrij, zorgde voor veel extra werk. Marieke had het idee om wat groente te gaan verbouwen. Marieke zaaide, steeds opnieuw maar het wilde maar niet. Meer dan een keer dacht ze: ‘ik stop er mee’. Dan ging ze een week niet om de week erna te ontdekken dat het onkruid wél groeide.
Marieke besloot het nog een laatste keer te proberen. ‘Arme grond’ zei een oude boer die langs liep. ‘Zorg dat je eerst alle steentjes en rotzooi uit de aarde haalt, dan de grond
voeden. Dan pas zaaien. Onvruchtbare grond gedijt niet’. Bedankt voor de tip! Riep Marieke, en ze dacht: Nóg meer werk… Toch volgde ze het advies op. Een aantal weken na het zaaien zag ze de eerste groenteplantjes opkomen. Het was gelukt! Dankzij het harde werken en ondanks de tegenslagen merkte Marieke een gevoel op dat ze eigenlijk al heel lang niet had ervaren: trots!
Inmiddels was het augustus en na een lange dag werken zat Marieke voor het huisje met een kop koffie. In de verte ging de zon onder, het avondrood zorgde voor een prachtige rode gloed over de velden. Op de achtergrond alleen het ruisen van de bomen en een Merel die een frisse regenbui aankondigt.
‘Dit is het’ dacht Marieke ‘alles is er al. Wat wil ik nog meer’.
(Copyright: Moniek Rikken – Offermans)
Moraal van het verhaal...
Moraal van het verhaal: Marieke maakte een reis van haar hoofd naar haar lijf en uiteindelijk naar haar hart. Ze merkt op hoe sterk haar gedachten zijn en hoe ze zich -onbewust- door woorden en gedachten laat sturen. Het werken aan de arme grond staat als metafoor voor persoonlijke groei. Want ook de reis naar persoonlijke groei kost tijd en inspanning. Een reis die soms demotiverend kan zijn, zo demotiverend dat je soms denkt: waar doe ik het eigenlijk voor? Misschien stop je onderweg, of het leven gooit er nog een schepje bovenop waardoor je denkt: Ben ik het wel waard? Moet ik gewoon accepteren dat mijn leven zo is? . Een reis waarin je gaat onderzoeken wat je nu eigenlijk tegenhoudt (de steentjes in de aarde) en wat jou uiteindelijk zal voeden in je persoonlijke groei. Een reis die zal eindigen in een magische zonsondergang waarbij je kunt zeggen: ja dít is wie ik ben.
Durf jij die reis aan?
In een coaching traject, individueel of in een groep, begeleid ik jou op je reis naar persoonlijke groei. Ik begeleid jou naar een ACT mindset, waardoor je handvaten krijgt die je de rest van je leven in kunt zetten. Een mindset waardoor je leven steeds wat lichter aan zal voelen, ook wanneer het leven jou uitdagingen geeft.
Ben je benieuwd wat ik voor jou kan betekenen? Plan nu jouw vrijblijvende kennismaking in bij Studio Puur Geluk.
